Column
door: Peter van Heemst
beeld: Jeroen Van de Ruit
De immer fascinerende tango tussen voetbal en politiek beleefde afgelopen week een hoogtepunt. Peter van Heemst is behoorlijk positief over het politieke optreden, al kaart hij graag een paar dingen aan.
Topsport en politiek zullen nooit echte vrienden worden. Voetbal en politiek is nog een graadje erger. De voetbalwereld voelt zich vaak door de politiek in de steek gelaten als het lastig wordt. Bij sportieve successen duiken politici vaak als een duvel uit een hutkoffer op om zelf ook in het zonnetje te staan.
Het begint er al mee als een stad, zeg Rotterdam, een nieuwe burgemeester krijgt. Stel: de beste man of vrouw is absoluut niet in voetbal geïnteresseerd. Hoe gaat hij dan om met het fenomeen dat Feyenoord heet? Nog lastiger: hoe balanceert het nieuwe boegbeeld van de stad tussen de maar liefst drie topclubs die Rotterdam in het betaald voetbal rijk is?
Legt hij achter in de dienstauto een clubsjaal van zowel Feyenoord, als Sparta en Excelsior? Gaat hij de ene week naar de Kuip, de volgende naar Woudestein en de derde naar het Kasteel? En, de hamvraag natuurlijk, als het Sparta – Feyenoord is, voor wie juicht de kersverse burgemeester dan het hardst?
Lastig, lastig, lastig.
“Aboutaleb uitte in mijn ogen een wat potsierlijk dreigement”
Na een week vol Feyenoord is het tijd om de balans op te maken. Hoe gingen politiek en bestuur om met de meest hectische, emotionele, explosieve en fascinerende voetbaldagen uit de recente Rotterdamse voetbalhistorie?
Mijn eindoordeel: behoorlijk positief. Maar er is ook wel wat op en aan te merken. Achter de schermen heeft de burgemeester veel geïnvesteerd in het op één lijn krijgen van de gemeenteraad. Altijd een lastige klus, weet iedereen die de eigenzinnige lokale politiek volgt. En dat heeft hij knap gedaan. Hij kreeg alle ruimte om de huldiging op de Coolsingel naar de maandag te verplaatsen. Geen raadslid dat in het openbaar die wat kunstmatige scheiding tussen de dag van de winnende wedstrijd en die van de huldiging publiekelijk ter discussie stelde.
Wel uitte Aboutaleb in mijn ogen een wat potsierlijk dreigement: als het op de wedstrijdzondag uit de hand zou lopen, konden de supporters de feestelijkheden op maandag op hun buik schrijven. Potsierlijk, omdat 140.000 hondstrouwe Feyenoordsupporters zich na achttien jaar wachten natuurlijk nooit van hun leven een huldiging zouden laten afpakken omdat pakweg vijfhonderd man zich de dag ervoor ernstig hadden misdragen. Het ging mis, na Excelsior – Feyenoord, en de burgemeester wist zich eruit te redden door rap te concluderen dat het maar om een kleine groep ging en dat de onregelmatigheden niet extreem waren geweest.
Raadsleden gingen zich bemoeien met de vraag of Rotterdamse schoolkinderen vrij konden krijgen of nemen om de huldiging bij te wonen. Jos Verveen van D66 was daar het meest uitgesproken over. Tja. Dat vind ik dan weer op het randje. Aan de ene kant is die bezorgdheid over mee kunnen feesten mooi. Aan de andere kant zijn er anno 2017 genoeg bijdehante schooldirecteuren, leerkrachten, ouders en niet te vergeten leerlingen die dat probleempje zelf wel weten op te lossen. Dan rijst de vraag: vanwaar die bemoeizucht? Er is toch niet een lijstrekkersverkiezing bij D66 in aantocht?
De politie deed het, zo vond bijna iedereen in Rotterdam en ver daarbuiten, prima de luxe. Maar alle waardering betekent niet dat kritische reflectie per definitie overbodig of onzinnig is. Her en der zeer was bij het optreden wel een kritische noot te plaatsen. Zeker bij dat ene moment waarop langzaam met een politiebus op een doldwaze relschopper werd ingereden. De vraag of zo’n politie-actie in verhouding tot het geconstateerde vergrijp staat, is een hele normale. Juist wie achter de politie staat, moet die vraag kunnen en durven stellen. Het bleef in politiek en bestuurlijk Rotterdam oorverdovend stil.
“Hij is definitief verlost van zijn imago van te voorzichtig bestuurder”
Ook een andere, oer-Hollandse vraag bleef onbeantwoord: wat kost de inhuldiging met alles erop en eraan eigenlijk? Ik zou dat als Rotterdammer graag willen weten. Ook de krant dook er in. Het AD/Rotterdams Dagblad van 9 mei kon geen antwoord geven: “De gemeente kan en wil het niet zeggen.” Dus Jos Verveen, wat let je?
Pas bij de herkansing (Feyenoord- Heracles) gold in Rotterdam een beperkt alcoholverbod. Wonderlijk vond ik dat. Alcohol zorgt al weet ik hoe lang voor gevaarlijke, onbezonnen en gewelddadige acties tijdens en na het voetballen. Zo’n verbod was dus de week ervoor (Excelsior- Feyenoord) ook zeer op zijn plaats geweest.
En de kroon op de immer fascinerende tango van politiek en topsport waren deze week de felicitaties aan het adres van Feyenoord van zowel Geert Wilders als Lodewijk Asscher. Sport verbroedert. Zal ik maar zeggen.
Aboutaleb heeft het al met al goed en adequaat gedaan. Definitief verlost van zijn imago van een te voorzichtig bestuurder die zijn beslissingen over veiligheid bij grote evenementen vooral liet leiden door zijn bijna traumatische ervaringen met de Hoek van Holland-strandrellen van 2009. Maar ik moet de zaak natuurlijk niet op de kop zetten: wie het echt goed heeft gedaan, zijn de 140.000 mensen die voor het mooiste Rotterdamse volksfeest ooit hebben gezorgd.